Најголемите инвеститори за Bloomberg ги оценија долгорочните последици од неодамнешните настани кои не можеа да се предвидат.
Во годината во која руската инвазија на Украина испраќа шокови низ глобалните политики и пазари, инфлацијата расте ширум светот и синџирите на снабдување се распаѓаат, главните инвеститори за Bloomberg ги оценија долгорочните последици од неодамнешните настани кои не можеа да се предвидат и одговорија на прашања со кои се соочуваме со следниот голем ризик во следните пет до десет години.
Abby Joseph Cohen: “Американскиот сон избледува”
„Тајната состојка за растот на САД е таа што имавме силен раст на населението и работната сила. Повеќе работници, повеќе BDP – тоа е многу едноставна равенка“, вели Abby Joseph Cohen, поранешен инвестициски стратег на Goldman Sachs, која сега е професор на Columbia Business School.
Cohen нагласува дека САД отсекогаш биле многу зависни од имиграцијата и се познати како место каде талентите од целиот свет се добредојдени. Доколку не остане вака во иднина, САД би можеле да имаат проблеми со долгорочниот раст, предупредува тој и наведува дека според податоците на поединечни компании и индустрии во САД, има недостиг на работна сила во сите области. Една од причините за зголемувањето на инфлацијата во услужниот сектор е недоволниот број работници на аеродромите, хотелите и рестораните, вели Cohen.
„Поминав многу време гледајќи ја другата страна на спектарот. Дали имаме доволно нови научници? Инженери? Нови лекари? Не, не. Запомнете, вие исто така треба да создадете гасовод, нели? Учениците кои сега матурираат се идната група на научници, инженери и лекари. И во моментов не правиме многу добра работа со нив во однос на нивните вештини“, вели тој, додавајќи дека ветувањето за „американскиот сон“ треба да се дефинира, односно, неопходно е да се запраша: Дали на секоја генерација ѝ е подобро од предходната? Дали секое семејство во САД има шанса да биде подобро од своите родители?
„Она што го видовме во последните 30 или 40 години е дека просечниот приход на домаќинствата во САД, приспособен на инфлацијата, не се зголемил. Тоа е проблемот: тоа создава чувство на политички раздор и нелагодност меѓу луѓето во САД.“, вели Cohen.
Како излез од ваквата ситуација тој предлага фокусирање на индустриите кои можат да отворат добро платени работни места, со цел да се заштитат работниците. Тој забележува дека стандардната улога на државниот протекционизам, на пример преку царинскиот систем, не е доволна за посакуваните индустрии да отворат работни места.
„Инвестициите доаѓаат од државата, но и од приватни компании. И видовме дека приватните компании во многу индустрии многу активно инвестираат во иднината преку капитални инвестиции. Тие инвестираат во истражувања и развој, а сега во обука на работници за да го намалат одливот и да ги зголемат нивните вештини. И сето тоа е одлично. Многу економисти, вклучувајќи ме и мене, веруваат дека таканаречената златна ера на американската економија во 1950-тите и 1960-тите била поврзана со нашата подготвеност да инвестираме многу во иднината. Како процент од БДП, ние сме биле значително пред секоја друга нација, број еден во таа категорија веќе еден век. Но сега веќе не. Има речиси десетина други земји кои не надминаа во однос на нивниот БДП. Тоа ме загрижува“, вели Cohen.
Тој смета дека интервенцијата на владата, која многумина ја критикуваат, не мора да биде лоша работа, па наведува пример како во две до три години по воведувањето на Управата за безбедност и здравје при работа (OSHA), продуктивноста и профитните маржи во САД се зголемија: работниците чувствуваа дека компанијата се грижи за нив и дека опремата што ја користат е безбедна.
„Мислам дека треба да признаеме дека добрата регулатива е добра вест за долгорочното економско богатство“, вели Cohen.
На крајот, тој додава дека силата на економскиот раст и долгорочниот просперитет на луѓето во голема мера се поврзани со здравјето на средната класа и со соодветното зголемување на платите во таквите семејства и дека растот на инфлацијата изложи во кои области има проблеми и во кои области се поставуваат прашања. Тој го поздравува зголемувањето на платите и поголемата флексибилност на работниците во тоа како сакаат да се однесуваат. Сепак, предупредува дека тоа не е конечно решение и дека ќе биде потребно многу повеќе време за да се реши проблемот стар 40 години.
ПРОДОЛЖУВА … на страна 2 ⇓
