Секој град во Европа собира од проституцијата, каде продавачките на љубов редовно плаќаат данок на доход, ДДВ и имаат кредитни картички како платежно средство, а властите им враќаат со здравствено, социјално и пензиско осигурување.
„Сè што не може да се искорени треба да се оданочува, па со тие пари бојадисувајте ги ги болниците“.
Легализација на проституцијата и марихуаната во Амстердам и Германија е одлично уредена. Точно, Европа има далеку поблаг однос кон проституцијата од САД, па затоа во Германија, Швајцарија, Австрија, Грција, Турција, Унгарија, Холандија, Латвија проституцијата се поистоветува со другите индустрии и е регулирана, а во други е легална, но не е регулирана.
Сексуалните работници се на еднакво рамниште со вработените во услужните индустрии, и затоа се подеднакво оданочени. Прогласувањето на оваа активност за стопанска гранка требало да ја уништи експлоатацијата и трговијата со луѓе и да ги поврзе сексуалните работници со здравствениот систем.
Дали нивниот квалитет на живот е подобрен, оние кои беа принудени на тоа се спасени, а насилството е искоренето?
Извештаите велат дека немало голем успех на ниту еден од овие фронтови.
Оние кои ја критикуваат легализацијата и се залагаат за декриминализација, ги наведуваат овие аргументи во прилог на фактот дека владите ги претворија проститутките во претприемачи, а самите себе во „чесни макроа“, ослободувајќи се од одговорноста за справување со клучното прашање на сиромаштијата и феминизирање на сиромаштијата.
Главниот аргумент за легализација (оданочување) била благосостојбата на оние кои се занимаваат со тоа и не е тајна дека законите донесени под превезот на човековите права придонесоа за развој на трговијата со луѓе. Ова го велат активистите, кои тврдат дека оттогаш се донесени многу повеќе жени кои биле експлоатирани во западните земји од источните и азиските земји.
Како единствена позитивна работа го гледаат укинувањето на социјалното лицемерие кое ја казнувало понудата, но не и побарувачката. Тоа значи дека пред легализацијата, оние кои продавале сексуални услуги биле казнувани или би завршиле во затвор.
Швајцарија, каде што проституцијата е заштитена со закон од 1942 година, а првиот бордел отворен во 1998 година, дури инвестирала пари од даночните обврзници, околу два милиони, за да отвори простор во индустриската зона во Цирих каде се обезбедуваат пари за овие услуги.
Граѓаните претходно имале референдум за ова, а потоа ја одобриле изградбата на секс гаража слична на автоперална. Работниците ја регистрирале својата дејност кај градските власти, плаќаат годишна лиценца за работа и секоја вечер уплаќаат одредена сума пари во градската каса.
Не само овде, сексуалните работници уредно плаќаат даноци на доход и ДДВ и имаат кредитни картички како платежно средство.
Не занемарлив приход од проституција остварува секој град во Европа, каде овие продавници имаат печат и потентни туристи, а државата им нуди здравствено, често социјално и пензиско осигурување.
Германија, каде легализацијата заживеа пред 20 години, има околу милион сексуални работници кои тргуваат со околу 16,5 милијарди евра годишно.
Тие се самостојни стопански субјекти, што значи дека можат да работат со договор или самостојно, но треба да плаќаат данок на доход и ДДВ. Секој град има право на зонска проституција. Во Минхен нема многу улични продавачки, додека во Берлин нема ограничувања ниту на улица.
Како и секоја индустрија, така и оваа зависи од економијата. Кога Германија била преплавена со туристи во 2006 година поради Светското првенство, борделите процветале, додека бизнисот пропаднал за време на финансиската криза во 2009 година. Оваа активност ги разви и познатите личности таму. Моли Луфт беше најпознатата проститутка која редовно се појавувала во телевизиски емисии, давала автограми и имала свое вечерно шоу.
Легализацијата е, на некој начин, подобро решение, но декриминализацијата е уште подобра, а пример за тоа е Нов Зеланд, каде строгите законски прописи се заменети со одредени услови за безбедно вршење на бизнисот.
Борделите се лиценцирани на годишно ниво, точно дефинира каде може да се рекламираат, па доколку дојде до насилство и трговија, човек лесно може да пријави во полиција, што наместо да собира пари во градскиот буџет, е суштината на целата приказна.
Критичарите на легализацијата, која е на сила низ цела Европа, се застапници на шведскиот модел кој не ги казнува сексуалните работници, туку клиентите.
